آموزش اتفاقی (یا آموزش محیط طبیعی) بر این درک استوار است که ارتباط دادن به مهارت هایی که کودک در حال یادگیری است به زندگی واقعی دارای اهمیت است. این مسئله شامل تمرکز بر آموزش مهارت ها در محیط هایی است که کودک شما به طور طبیعی در آن زندگی می کند. استفاده از محیط طبیعی روزمره کودک در درمان می تواند به افزایش انتقال مهارت ها به موقعیت های روزمره و تعمیم آنها کمک کند. در آموزش اتفاقی، معلم یا درمانگر از فرصت های طبیعی برای کمک به کودک در یادگیری زبان استفاده می کند. فعالیت یا موقعیت توسط کودک انتخاب می شود و مراقب یا معلم از هدایت یا علاقه کودک پیروی می کند. این راهبردهای آموزشی برای تسهیل تعمیم و به حداکثر رساندن تقویت این مهارتها ایجاد شده اند. هنگامی که موقعیت‌های طبیعی که کودک در آن ابراز علاقه می ‌کند شناسایی شد، مربی از پاسخ های درجه‌بندی شده برای تشویق پاسخ‌های کودک استفاده می ‌کند. به عنوان مثال، کودکی روی تاب بازی می کند و نیاز دارد که درمانگر او را هل دهد تا بتواند بالاتر تاب بخورد. درمانگر منتظر می ماند تا کودک از او بخواهد تا او را هل بدهد. تنها پس از درخواست کودک، درمانگر تاب را فشار می دهد. درمانگر منتظر می ماند تا کودک هر بار قبل از اینکه او را هل دهد دوباره درخواست کند.

رفتار کلامی یا شفاهی شبیه آموزش آزمایشی گسسته است زیرا یک درمان ساختاریافته و فشردۀ "یک به یک" است. تفاوت آن با آموزش آزمایشی گسسته در این است که برای ایجاد انگیزه در کودک برای یادگیری زبان، با ایجاد ارتباط بین یک کلمه و معنای آن، طراحی شده است. برای برخی از کودکان، آموزش یک کلمه یا برچسب باید شامل تمرکز عمدی بر آموزش نحوۀ استفاده کاربردی از آن کلمات باشد (مثلاً این چیست؟ یک فنجان، شما از فنجان برای چه استفاده می کنید؟ نوشیدن، از چه چیزی می نوشید؟ یک فنجان).

"آموزش پاسخ محوری" یک مداخله طبیعی، ساختارمند و آزاد است که بر فرصت ها و پیامدهای آموزشی طبیعی متکی است. تمرکز PRT بر افزایش انگیزه با افزودن مؤلفه‌هایی مانند نوبت بندی، اقدامات تقویت ‌کننده، انتخاب کودک، و وظایف نگهداری متداخل (از پیش آموخته‌شده) قرار دارد. این روش، تمرکز را از حوزه‌های کمبود بر می دارد و توجه را به بخش‌های محوری خاصی که به‌عنوان کلیدی برای طیف وسیعی از عملکرد در کودکان تلقی می‌ شوند، هدایت می ‌کند. در این زمینه چهار حوزه اصلی شناسایی شده است: (الف) انگیزه، (ب) خودآغازی های کودک، (ج) خود-مدیریتی و (د) پاسخگویی به نشانه های متعدد. اعتقاد بر این است که وقتی این حوزه ها ارتقا می یابند، در بسیاری از رفتارهای غیره مورد هدف، بهبود حاصل می شود. "مدل دنور شروع زودهنگام" یک مدل مداخله رفتاری زودهنگام است که برای کودکان ۱۸ ماهه مناسب است. این مدل تاکید زیادی بر "آموزش پاسخ محوری" دارد.

پارادایم زبان طبیعی (NLP) بر این درک استوار است که یادگیری را می توان با آرایش عمدی محیط به منظور افزایش فرصت های استفاده از زبان، کمک کرد. NLP بر ابتکار کودک تأکید دارد. در این روش از تقویت ‌کننده‌های طبیعی استفاده می‌ شود که باعث می گردد، پیامدهایی که مستقیماً با رفتار مرتبط هستند و تعمیم مهارت، تشویق شوند. به عنوان مثال، کودکی که پس از گفتن "خداحافظ" اجازه خروج دارد، در مقایسه با کودکی که برای تکرار این کلمه یک مورد ملموس دریافت می کند، احتمال بیشتری برای استفاده و تعمیم این کلمه دارد. NLP آموزش را از اتاق درمان به محیط روزمره کودک منتقل می کند و از علاقه کودک به عنوان نقطه شروع مداخلات استفاده می کند.