پشتیبانی‌های بصری چیست؟

ویژه اختلال طیف اتیسم
 
 

پشتیبانی‌های بصری چیست؟

پشتیبانی بصری به استفاده از یک تصویر یا سایر آیتم‌های بصری برای برقراری ارتباط با کودکی که در درک یا استفاده از زبان مشکل دارد، اشاره دارد. پشتیبانی‌های بصری می توانند شامل عکس ها، نقاشی‌ها، اشیاء، کلمات نوشته شده یا فهرست‌ها باشند. تحقیقات نشان داده است که پشتیبانی‌های بصری به عنوان راهی برای برقراری ارتباط به خوبی عمل می‌کنند.

پشتیبانی های بصری برای کودکانی که دارای اختلالات طیف اوتیسم (ASD) هستند برای دو هدف اصلی استفاده می شوند. آنها به والدین کمک می کنند تا بهتر با فرزندشان ارتباط برقرار کنند و به فرزندان کمک می کنند تا با دیگران ارتباط بهتری برقرار کنند.

این محتوا، والدین، مراقبان و متخصصان را با پشتیبانی های بصری آشنا می کند و نحوۀ استفاده موثر از آنها را آموزش می دهد. پشتیبانی بصری را می توان برای افراد در هر سنی استفاده کرد، اگرچه این محتوا به کودکان اشاره دارد. همچنین، پشتیبانی های بصری می تواند توسط مراقبانی غیر از والدین استفاده شود.

 
 
 
 

چرا پشتیبانی‌های بصری مهم هستند؟

ویژگی های اصلی ASD چالش در تعامل اجتماعی، استفاده از زبان و داشتن علایق محدود یا رفتارهای تکراری است. پشتیبانی های بصری در هر سه زمینه کمک کننده است. اول، کودکان مبتلا به ASD ممکن است نشانه های اجتماعی را در هنگام تعامل با دیگران در فعالیت های روزانه، درک نکنند. آنها ممکن است انتظارات اجتماعی، مانند چگونگی شروع یک مکالمه، نحوه پاسخ دادن به دیگران در هنگام اتخاذ رویکردهای اجتماعی را درک نکنند، یا ندانند که چگونه رفتار خود را بر اساس قوانین ناگفته اجتماعی تغییر دهند. پشتیبانی بصری می تواند به آموزش مهارت های اجتماعی کمک کند و کودکان مبتلا به ASD را قادر سازد تا به تنهایی از آنها در موقعیت های اجتماعی استفاده کنند.

دوم اغلب درک و پیروی از دستورالعمل های گفتاری برای کودکان مبتلا به ASD مشکل است. آنها ممکن است نتوانند آنچه که می خواهند یا نیاز دارند را به خوبی بیان کنند. تصاویر بصری می توانند به والدین کمک کنند تا آنچه را که انتظار دارند را به اشتراک بگذارند. این امر ناامیدی را کاهش می دهد و می تواند به کاهش رفتارهای مشکل زا که ناشی از مشکل در برقراری ارتباط است کمک کند. تصاویر بصری می توانند راه های مناسب و مثبت برای برقراری ارتباط را گسترش دهند.

در نهایت، برخی از کودکان مبتلا به ASD مضطرب هستند یا زمانی که روال‌های زندگی‌شان تغییر می‌کند یا در موقعیت‌های ناآشنا قرار می ‌گیرند، رفتارهای مشکل دار نشان می دهند. تصاویر بصری می توانند به آنها کمک کنند تا بفهمند چه چیزی باید انتظار داشته باشند و چه چیزی در آینده اتفاق خواهد افتاد و همچنین اضطراب را کاهش می دهند. همچنین تصاویر بصری می توانند به آنها کمک کنند تا به جزئیات مهم توجه کنند و آنها را قادر می کند تا با تغییرات کنار بیایند.

 
 

تابلو اول – بعد

تابلوی "اول- بعد" نمایشی بصری از چیزی است که فرزند شما ترجیح می دهد که پس از تکمیل کاری که کمتر ترجیح می دهد، اتفاق بیافتد.

 
 
 
 

این تابلو چه زمانی مفید است؟

تابلوی "اول- بعد" در آموزش به کودکان مبتلا به ASD برای پیروی از دستورالعمل ها و یادگیری مهارت های جدید مفید است. تابلوی «اول-بعد» آنها را تشویق می کند تا فعالیت هایی را انجام دهند که دوست ندارند و مشخص می کند که چه زمانی می توانند کاری را که دوست دارند انجام دهند. تابلوی "اول-بعد" پایه زبان مورد نیاز برای تکمیل جهت ها و فعالیت های چند مرحله ای و استفاده از سیستم های بصری پیچیده تر را ایجاد می کند.

 
 

چگونه آن را آموزش دهیم و از آن استفاده کنیم؟

تصمیم بگیرید که چه وظیفه ای را می خواهید فرزندتان ابتدا انجام دهد (آنچه در کادر "اول" می رود) و مورد یا فعالیت ترجیحی (آنچه در کادر "بعد" می رود) که کودک شما می تواند بلافاصله پس از انجام کار "اول" انجام دهد را مشخص کنید. این مورد/فعالیت ترجیحی باید به اندازه کافی انگیزه‌بخش باشد تا احتمال اینکه فرزندتان از مسیر شما پیروی کند، افزایش یابد.

تصاویر را روی تابلو قرار دهید (به عنوان مثال، عکس، نقاشی، کلمات نوشته شده) که نشان دهنده فعالیتی است که شما شناسایی کرده اید. تابلو را با یک آموزش کوتاه و شفاهی به کودک ارائه دهید. سعی کنید از حداقل کلمات ممکن استفاده کنید. برای مثال، قبل از شروع کار «اول»، بگویید: «اول کفش بپوش، سپس تاب بخور». در صورت نیاز، زمانی که فرزندتان در حال انجام وظیفه است، به تابلو مراجعه کنید. به عنوان مثال، وقتی فرزندتان تقریباً در حال تمام کردن کار خود است، بگویید «یک کفش دیگر، سپس تاب بخور».

هنگامی که کار "اول" تکمیل شد، به تابلو مراجعه کنید. به عنوان مثال، بگویید "کفش پوشیدن تمام شد، حالا تاب بخور!" و فوراً مورد یا فعالیت مورد علاقه و تقویت کننده را ارائه دهید. برای اینکه به کودکان مبتلا به ASD ارزش تابلو اول-بعد را بیاموزید، باید پس از اتمام کار «اول»، فعالیت یا مورد تقویت کننده را به آنها بدهید. در غیر این صورت، فرزند شما ممکن است دفعه بعد که از تابلو استفاده می کنید به آن اعتماد نداشته باشد.

 
 

اگر رفتارهای چالش برانگیز رخ دهد چه؟

اگر رفتارهای چالش برانگیزی رخ داد، با تشویق فیزیکی فرزندتان را تشویق به انجام «کار اول» کنید. تمرکز خود را بر روی کار به جای رفتار چالش برانگیز حفظ کنید. در مرحلۀ بعد این مسئله مهم است که همچنان آیتم یا فعالیت تقویت کننده را فراهم کنید، زیرا تمرکز تابلو بر تکمیل تکلیف "اول" است و نه پرداختن به رفتارهای چالش برانگیز.

اگر فکر می کنید رفتارهای چالش برانگیزی ممکن است اتفاق بیفتد، معرفی تابلو اول-بعد را با کاری که فرزندتان معمولاً با میل و رغبت و با موفقیت انجام می دهد، شروع کنید. اگر کنترل رفتارهای چالش برانگیز دشوارتر باشد، ممکن است در نظر گرفتن مشاوره رفتاری با یک متخصص برای رسیدگی مستقیم به این رفتارها، مناسب باشد.

 
 

برنامۀ زمانی بصری

برنامه بصری، نمایش تصویری از چیزی است که قرار است در طول روز یا در یک کار یا فعالیت اتفاق بیفتد.

 
 

این برنامه چه زمانی مفید است؟

یک برنامه بصری برای شکستن یک وظیفۀ دارای مراحل متعدد برای اطمینان از آموزش و انطباق با آن مراحل، مفید است. همچنین این برنامه در کاهش اضطراب و دشواری انتقال یا برقراری ارتباط در هنگامی که فعالیت‌های خاصی در طول روز یا بخشی از روز انجام می‌شود، مفید است.

 
 

چگونه آن را آموزش دهیم و از آن استفاده کنیم؟

پس از اینکه فرزندتان مفهوم توالی فعالیت ها را از طریق استفاده از تابلو اول-بعد درک کرد، می توانید برنامه پیچیده تری برای یک سری فعالیت در طول روز ایجاد کنید. ابتدا در مورد فعالیت هایی که می خواهید در برنامه به تصویر بکشید، تصمیم بگیرید. فعالیت هایی را انتخاب کنید که واقعاً به ترتیب خاصی اتفاق می افتد. سعی کنید فعالیت های ترجیحی را با فعالیت های غیره ترجیحی ترکیب کنید.

تصاویری (به عنوان مثال، عکس ها، نقاشی ها، کلمات نوشته شده) که فعالیت هایی را که شما شناسایی کرده اید را نشان می دهد، در برنامه قرار دهید. برنامه می تواند قابل حمل باشد، به عنوان مثال، روی یک کلاسور یا کلیپ بورد رسم شده باشد و یا می تواند در یک مکان دائمی مانند یخچال یا دیوار نصب شده باشد. فرزند شما باید بتواند قبل از شروع اولین فعالیت در برنامه، برنامه را ببیند. همچنین باید در طول بقیه فعالیت ها برای کودک شما قابل مشاهده باشد.

 
 
 
 

هنگامی که زمان انجام یک فعالیت در برنامه فرا می رسد، با یک آموزش کوتاه و شفاهی، کودک خود را راهنمایی کنید. برای مثال، بگویید « برنامه زمانی را ببین ». این به کودک شما کمک می کند تا به شروع فعالیت بعدی توجه کند. در ابتدا، ممکن است لازم باشد فرزندتان را به طور فیزیکی راهنمایی کنید تا برنامه را بررسی کند (به عنوان مثال، به آرامی با شانه ها او را راهنمایی کنید و از کودک خود بخواهید تا به فعالیت بعدی در برنامه اشاره کند). شما می توانید به تدریج پیام های فیزیکی را کاهش دهید، زیرا کودک شما شروع به استفاده مستقل تر از برنامه می کند.

هنگامی که یک وظیفه کامل شد، با استفاده از روشی که در بالا توضیح داده شد، فرزند خود راهنمایی کنید تا دوباره برنامه را بررسی کند و به فعالیت بعدی منتقل شود. برای پیروی از برنامه و برای انتقال و تکمیل فعالیت‌های مربوط به برنامه، تحسین و/یا سایر تقویت‌های مثبت را به کودک خود ارائه دهید. ممکن است استفاده از تایمری که کودک شما می تواند صدای آن را بشنود تا زمان انتقال را برای کودکتان روشن کند، مفید باشد.

با معرفی نمادی که یک فعالیت ناشناخته را نشان می‌دهد (به عنوان مثال، "اوه" یا "فعالیت غافلگیرکننده") تغییرپذیری را با برنامه ترکیب کنید. آموزش این مفهوم را قرار دادن آن در کنار یک فعالیت مثبت یا شگفتانه شروع کنید. به تدریج از این کار برای تغییرات غیرمنتظره در برنامه استفاده کنید.

 
 

اگر رفتارهای چالش برانگیز رخ دهد چگونه عمل کنیم؟

اگر رفتارهای چالش برانگیزی رخ داد، با تشویق فیزیکی فرزندتان را به انجام کاری که در حال رخ دادن است، تشویق کنید. تمرکز خود را بر روی کار به جای رفتار چالش برانگیز حفظ کنید. سپس او را به فعالیت بعدی که توسط برنامه اطلاع رسانی می شود انتقال دهید و همچنان مورد یا فعالیت های تقویت کننده نشان داده شده در برنامه را ارائه دهید، زیرا تمرکز برنامه بر تکمیل وظایف است و نه پرداختن به رفتارهای چالش برانگیز.

اگر فکر می کنید رفتارهای چالش برانگیز ممکن است اتفاق بیفتد، معرفی برنامه بصری را با کارهایی که معمولاً کودک شما با میل و با موفقیت انجام می دهد، شروع کنید. اگر کنترل رفتارهای چالش برانگیز دشوارتر باشد، مشاوره رفتاری با یک متخصص برای رسیدگی مستقیم به این رفتارها می تواند مناسب باشد.

 
 

تنظیم بصری پارامترها چیست؟

تنظیم بصری پارامترها شامل استفاده از تصاویر برای تعیین مرزهای واضح موارد یا فعالیت ها و برقراری ارتباط با رفتارهای اساسی مورد انتظار مانند صبر کردن است.

 
 

این کار چه زمانی مفید است؟

تنظیم بصری پارامترها در ارتباط با محدودیت هایی که بخشی از یک فعالیت هستند و ممکن است برای فرزند شما نامشخص به نظر برسند مفید است. در ادامه چند مثال از موقعیت‌هایی که ممکن است مفید باشد، ارائه شده است. مرزهای فیزیکی یک منطقه یا فعالیت را به اشتراک بگذارید، به عنوان مثال، از علامت "ایست" برای مشخص کردن محل توقف در حیاط خلوت استفاده کنید. یا نشان دهید چه مقدار از یک مورد یا فعالیت قبل از ناپدید شدن در دسترس است. به عنوان مثال، زمانی که زمان پخش در رایانه نیست، یک تصویر «در دسترس نیست» را روی رایانه قرار دهید. یا تصاویر 3 جعبه آب میوه را روی یخچال قرار دهید و هر بار که آبمیوه می دهید، یکی را بردارید یا بپوشانید. برای مثال، با ارائه کارت «انتظار» همراه با تایمر، نیاز به منتظر ماندن برای چیزی را نشان دهید که به تأخیر افتاده است اما به زودی در دسترس خواهد بود.

 
 
 
 

چگونه آن را آموزش دهیم و از آن استفاده کنیم؟

ابتدا آموزش استفاده از این تصاویر در موقعیت هایی شروع کنید که پارامترهای واضح، مشخص و مختصر دارند. همانطور که کودک شما این تصاویر را بهتر درک می کند، به تدریج استفاده از آنها را در فعالیت های طولانی مدت تر و با پارامترهای انتزاعی تر افزایش دهید.

 
 

مثال‌ها:

مرزهای فیزیکی: تصویر را روی مرزهای فیزیکی که قبلاً تعریف شده‌اند قرار دهید (مثلاً یک در) و هنگامی که از قانون پیروی می‌شود به آن مراجعه کنید. به عنوان مثال، هنگامی که کودک شما در مقابل در می ایستد، به علامت توقف اشاره کنید و بگویید: «ایست». برای رعایت این پارامتر از تحسین یا تقویت استفاده کنید. بعد از اینکه مفهوم را آموزش دادید، از همان تصویر در طول فعالیت های دیگر یا در محیط های دیگری که به همان مرز نیاز است، اما واضح نیست، مانند علامت "ایست" در زمین بازی، استفاده کنید.

در دسترس بودن محدود: تعداد دفعات یا مدت زمان موجود بودن یک مورد یا فعالیت را تعیین کنید. این مورد را بصورت تصویری نشان دهید، به عنوان مثال، 3 عکس از یک جعبه آب میوه روی یخچال نشان می دهد که 3 جعبه آب میوه در آن روز مجاز است. بعد از اینکه مورد یا فعالیت استفاده شد یا انجام شد، با استفاده از تصویر، تغییر را نشان دهید، به عنوان مثال، یکی از تصاویر جعبه آب میوه را خط بکشید یا حذف کنید. وقتی یک مورد دیگر در دسترس نیست، از تصویر برای نشان دادن آن استفاده کنید. به عنوان مثال، به کودک خود نشان دهید که پس از استفاده از همه آنها، دیگر عکسی از آب میوه روی یخچال نیست.

صبر کردن: با ارائه نماد «صبر کن» برای مدت بسیار کوتاهی قبل از اینکه فرزندتان بتواند یک مورد یا فعالیت ترجیحی داشته باشد، شروع کنید. می توانید استفاده از نماد "انتظار" را با یک تایمر همراه کنید. از فرزندتان بخواهید کارت «انتظار» را با یک کالا یا فعالیت عوض کند. به عنوان مثال، هنگامی که فرزندتان یک میان وعده می خواهد، کارت «صبر» را به او بدهید، تایمر را برای ۱۰ ثانیه تنظیم کنید، و سپس انتظار فرزندتان را تحسین کنید و میان وعده را با کارت «صبر» عوض کنید.

همانطور که کودک شما یاد می گیرد که از تصاویر برای تنظیم پارامترها استفاده کند، به تدریج مدت زمان یا تعداد موقعیت هایی را که انتظار می رود کودک شما برای موارد یا فعالیت ها، منتظر بماند را افزایش دهید.

 
 

اگر رفتارهای چالش برانگیز رخ دهد چگونه عمل کنیم؟

اگر فکر می کنید که ممکن است رفتارهای چالش برانگیز رخ دهد، این پارامترها را در موقعیت های کمتر دشوار معرفی کنید یا با انتظارات ساده شروع کنید. اگر رفتارهای مشکل ساز رخ داد، پارامترهایی که تنظیم کرده اید را ادامه دهید. به جای اینکه بر روی رفتارهای چالش برانگیز تمرکز کنید، بر ستایش هر جنبه از پارامترهایی که دنبال می شوند تمرکز داشته باشید. استفاده از پشتیبانی های بصری می تواند به شما و کودک مبتلا به ASD کمک کند تا به روش های مثبت با فعالیت های روزمره ارتباط برقرار کرده و آنها را مدیریت کنید.

 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

غربالگری آنلاین رایگان