۵ تمرین خودمراقبتی برای والدین
مراقبت از کودک مبتلا به اتیسم می‌تواند از نظر جسمی و عاطفی خسته کننده باشد. مسئولیت‌های والدینی می‌تواند استرس فوق العاده‌ای ایجاد کند. تلاش برای متعادل کردن زمان و انرژی خود با نیازهای فرزندان دیگر، نیازهای همسرداری و نیازهای شخصی شما آسان نیست. یافتن یک تعادل خوب و عملی کردن آن، به زمان نیاز دارد.
برای خودت وقت بگذار
اگر عضوی از خانواده یا دوستی برای نگهداری از کودک خود در اختیار ندارید، مراکز مراقبت‌های موقت را در منطقه خود پیدا کنید تا بتوانید هر هفته حتی برای مدت کوتاهی روی خود تمرکز کنید. این زمان، به شما امکان می‌دهد تا کارهایتان را انجام دهید، استراحت کنید یا از وقت خود با شریک زندگی یا سایر اعضای خانواده لذت ببرید. ایجاد رابطه با یک ارائه دهندۀ مراقبت موقت، برای شما یک مراقب قابل اعتماد برای فرزندتان، در صورت وجود یک موقعیت اضطراری خانوادگی فراهم می‌کند.
برای دوستان خود وقت بگذارید.
بسیاری از والدین گزارش داده‌اند که دوستی‌های قدیمی به آنها در سخت ترین زمان‌ها قدرت و آرامش بخشیده است. اگر احساس انزوا می‌کنید، وقت آن است که اقدام کنید.
علایق خلاقانه خارج از اتیسم را کشف کنید.
سعی کنید ورزش کنید یا برخی از علایق خلاقانه خود را کشف کنید. وقت بگذارید و متوجه باشید که شما مهم هستید و چیزی بیش از والدین یک کودک مبتلا به اتیسم هستید.
مراکز مراقبت موقت
این مراکز، مراقبت موقت و کوتاه‌مدتی را به افراد دارای معلولیت ارائه می‌دهند و در خانه برای چند ساعت کوتاه و یا در یک محیط مجاز جایگزین، برای مدت زمان طولانی‌تر، خدامات ارائه می‌دهند. مراقبت موقت به والدین اجازه می‌دهد تا برای تسکین خود و جلوگیری از استرس و خستگی مفرط، وقت استراحتی بدست آورند.
چه زمانی آماده مصاحبه با ارائه دهندگان مراقبت‌های موقت هستید؟
به خاطر داشته باشید که مهمترین گام این است که مشاهده کنید چگونه کارکنان این محل با کودک مبتلا به اتیسم و خانواده شما ارتباط برقرار می‌کنند. در صورت امکان، از مراقب بخواهید تا زمانی را تحت نظارت اعضای خانواده شما اختصاص دهد. درست است که ممکن است چند هفته طول بکشد تا مراقبین و اعضا خانواده یکدیگر را بشناسند، اما اجازه ندهید یک موقعیت ناراحت کننده ادامه یابد و فکر کنید که سرانجام خود به خود حل می‌شود.در زیر چک لیستی از آنچه ممکن است بخواهید با یک مراقب بالقوه در میان بگذارید، آورده شده است:
یک مراقب لزوماً نباید تجربه قبلی در مورد اتیسم را داشته باشد تا بتواند در شغل خود موفق شود. از آنجایی که افراد مبتلا به اتیسم بسیار منحصر به فرد هستند، برخی از خانواده‌ها ترجیح می‌دهند که مراقب تجربه قبلی نداشته باشد، بنابراین می‌توانند بهترین راه‌ها را برای تعامل خاص با فرزندشان به مراقب آموزش دهند.
امروزه بسیاری از موسسات به بررسی سوابق کارکنان نیاز دارند. اگر خدماتی را از طریق موسسه‌ای دریافت می‌کنید، از آنها بخواهید اطلاعاتی که جهت استخدام مورد نیاز است را با شما به اشتراک بگذارند. موسسات مختلف در مورد آنچه برای بررسی پیشینه افراد، مورد نیاز است با هم تفاوت دارند.
بسیاری از موسسات اجتماعی، کارگاه‌های آموزشی رایگان در مورد اتیسم ارائه می‌دهند. موسساتی که خدمات مراقبت موقت ارائه می‌دهند نیز ممکن است برنامۀ آموزش ارائه دهند. این امر، بسته به موسسه، متفاوت خواهد بود. منطقی است که به مراقب خود، برای شرکت در جلسات آموزشی نرخ کمتری نسبت به ارائه خدمات واقعی موسسه، پرداخت کنید.
مسائل رفتاری مانند عصبانیت، گاز گرفتن، خراشیدن و غیره می‌تواند برای هر کسی آزاردهنده باشد، بنابراین می‌توانید انتظار داشته باشید که مراقب نیز واکنش مشابهی داشته باشد. این، حوزه‌ای است که مراقب باید توسط شما یا یک حرفه‌ای آموزش ببیند. یک برنامه رفتاری نوشته شده توسط یک متخصص شامل یک برنامه مداخله است. مراقب باید به طور کامل نقش خود را در مدیریت رفتارهای خاص کودک مبتلا به اتیسم درک کند.
نیازهای دقیق خود را به آگاهی متقاضی برسانید. اگر آنها در برنامۀ زمانی خود کمی انعطاف داشته باشند، این مسئله می‌تواند کمک کننده باشد، به این ترتیب می‌توانید در صورت نیاز از وقت اضافی بهره مند شوید.
موضوع ایمنی باید با مراقب در میان گذاشته شود. مسائل ایمنی به شدت فردی هستند، بنابراین بهتر است نگرانی‌های خود را مستندسازی کنید. بیش از هر چیز، مراقب باید عقل سلیم و قضاوت خوب را بر اساس نیازهای اعضای خانواده شما نشان دهد.
مراجع کاری باید مراجع کارفرما باشد نه مراجع شخصی. شما همچنین می توانید از مراجع شخصی مطلع شوید و یا ممکن است بخواهید در مورد عادات کاری آنها، مانند قابل اعتماد بودن، به موقع بودن، وظیفه‌شناسی و غیره بدانید.
