سلامت روان والدین
مراقبت از خود را تمرین کنید.
حتی اگر فقط ۱۵ دقیقه در روز باشد، به خود یک تنفس بدهید. شما باید مراقب خود باشید تا بتوانید از دیگران مراقبت کنید.
آنچه را که انجام داده‌اید را یادآوری کنید.
در پایان روز، فکر کردن به تمام کارهایی که آن روز نتوانسته‌اید انجام دهید، آسان است. اما این تمایل، ما را از تلاش بعدی منصرف می‌کند. در عوض، به تمام کارهایی که در آن روز انجام دادید فکر کنید. از طولانی بودن این لیست شگفت زده خواهید شد و روز بعد احساس بهتری در شروع کار خواهید داشت.
روی نکات مثبت تمرکز کنید.
هیچ چیز در زندگی کامل نیست. هر موقعیتی جنبه‌های مثبت و منفی خود را دارد. تمرکز بر موارد مثبت، مانند پیشرفت فرزندتان یا "گفتار درمانی" شگفت انگیزی که پیدا کردید، به شما انرژی لازم برای حرکت به جلو را می‌دهد.
به رسومات خانوادگی خود ادامه دهید.
در صورت امکان، به روال یا برنامه‌های خانوادگی خود ادامه دهید. این برای کل خانوادۀ شما مفید خواهد بود. این کار ممکن است یک برنامه جمعه شب برای رفتن به سینما یا ناهار یکشنبه در پارک باشد. سنت‌ها و تشریفات به خانواده شما احساس ثبات بیشتری می‌دهد و اوقات مفرحی را برای لذت بردن با هم و ایجاد خاطرات خوب فراهم می‌کند.
به خودتان زمان بدهید تا سازگار شوید.
نسبت به خودتان صبور باشید، درک اختلال فرزندتان و تأثیر آن بر شما و خانواده‌تان مدتی طول می‌کشد. احساسات دشوار ممکن است هر از گاهی دوباره ظاهر شوند. ممکن است مواقعی احساس درماندگی و عصبانیت کنید که اتیسم منجر به زندگی بسیار متفاوتی با زندگی قبلی شما شده است. به یاد داشته باشید، زمانی که فرزندتان شروع به پیشرفت می‌کند، احساس امیدواری زیادی خواهید داشت.
با جامعه اتیسم ارتباط برقرار کنید.
گاهی اوقات خانواده‌های افراد مبتلا به اتیسم احساس می‌کنند که از دیگران جدا شده‌اند. ارتباط با خانواده‌هایی که تجربیات مشابهی دارند و به دنبال حمایت دیگران هستند، اهمیت زیادی دارد. ما شما را تشویق می‌کنیم که در حداقل یک انجمن مرتبط با اتیسم که در کشور وجود دارد عضو شوید تا از شبکه ارتباطی والدین بهره‌مند شوید.
نقش شما به عنوان والدین
مانند هر رویداد استرس زای دیگر در زندگی شما، یادگیری در مورد اتیسم کودک شما، بر همه اعضای خانواده و شبکۀ دوستان شما تأثیر می گذارد. احتمالاً جای تعجب نیست که نقش شما به عنوان والدین تغییر کند و در نقش جدید خود، تجربیات مثبت و منفی زیادی را تجربه کنید. در زیر نمونه هایی از تجربیات جدیدی که ممکن است با آنها روبرو شوید آورده شده است:
مادر
- ممکن است نگران آینده خانواده باشد.
- ممکن است در قبال کودک مبتلا به اتیسم احساس مسئولیت کند.
- ممکن است برای تبدیل شدن به یک متخصص اتیسم و یادگیری یک شبه همه چیز، تحت فشار قرار گیرد.
- ممکن است در یافتن تعادل و زمان برای مدیریت کارهای خانه، رسیدگی به سایر کودکان، فعالیت‌های روزانه و غیره مشکل داشته باشد.
پدر
- ممکن است نگران آینده طولانی مدت کودک خود باشد.
- ممکن است تمایل کمتری برای به اشتراک گذاشتن احساسات خود داشته باشد.
- ممکن است در مورد وضعیت مالی خانواده و ناشناخته بودن موقعیت، دچار استرس شود.
- ممکن است مشکلات دیگری مانند استرس و اضطراب در وی ایجاد شود که می‌تواند بر زندگی کاری او تأثیر بگذارد.
دانستن این نکته مهم است که بیشتر خانواده‌ها، راهی برای همکاری، قوی تر شدن و یادگیری راه‌هایی برای کاهش تأثیر منفی تشخیص ابتلا به این اختلال و ارتقای آینده مثبت برای فرزندان و خانوادۀ خود، پیدا می‌کنند.
حامی فرزندتان باشید
هنگامی که کودک شما برای اولین بار مبتلا به اتیسم تشخیص داده می شود، احتمالاً نقش های بسیاری را تجربه می کنید: هماهنگ کننده مراقبت، درمانگر، والدین، معلم و غیره. یکی از مهم ترین نقش هایی که شما به عهده خواهید داشت این است که به عنوان حامی کودک خود خدمت کنید. حمایت از فرزندتان یک سفر مادام العمر خواهد بود که بسته به نیاز فرزند شما به مهارت های متفاوتی نیاز دارد.
آروا مارتین در کتاب خود با عنوان «حامی روزمره: دفاع از کودک مبتلا به اتیسم» هفت اصل را شرح می دهد که می توانید با آنها یک حامی مؤثر برای فرزندتان باشید:
- مسئولیت پذیری: یک رهبر باشید
- یاد گیری: متخصص باشید
- اندیشیدن انتقادی: سنجیده عمل کنید
- صحبت با مقامات: فعال باشید
- مستند سازی: آماده باشید
- همکاری: سازنده تیم باشید
- آموزش: صدایی برای فرزندتان باشید
ساخت یک شبکه پشتیبانی
در دنیای امروز انواع مدل های خانواده وجود دارد و این می‌تواند به ویژه در مورد والدین یا سرپرستان کودکان مبتلا به اتیسم نیز صادق باشد. ساختار خانواده شما هرچه که باشد، می‌توانید انتظار داشته باشید که در سفر خود به عنوان والدین کودک مبتلا به اتیسم در مواقع زیادی به حمایت و کمک نیاز داشته باشید. این نکته دارای اهمیت است که به یاد داشته باشید، روابط خود را با خانواده، دوستان و جامعۀ خود حفظ کنید تا شبکه پشتیبانی شما در مواقعی که بیشترین نیاز را به آنها دارید، حضور داشته باشد.
ازدواج خود را محکم نگه دارید.
این نکته دارای اهمیت است که تا حد امکان با همسر خود در ارتباط باشید و خطوط ارتباطی را باز نگه دارید.
علاوه بر الزامات عادی ازدواج، والدین کودک مبتلا به اتیسم ممکن است موارد زیر را نیز تجربه کنند:
- نگرانی در مورد آینده بلند مدت خانواده.
- از دست دادن دوستی‌ها یا از دست دادن زمان و انرژی برای حفظ دوستی‌های بیرونی.
- استرس اضافی ناشی از پیمایش در پیچ و خم موسسات، منابع مالی، و کاغذبازی برای کمک به فرزندتان.
- وجود دیدگاه‌های مختلف بین همسران در مورد ناتوانی‌های فرزندتان و تصمیم گیری در مورد درمان‌ها و مداخلات.
- تغییرات در برنامه‌های بازنشستگی شما، توانایی شما در استفاده از تعطیلات و یا سایر فعالیت‌های غنی سازی اوقات فراغت.
- از دست دادن درآمد به دلیل کار نکردن یکی از والدین به منظور مراقبت از فرزند و هزینه اضافی استخدام و مدیریت مراقبین متخصص.
چه کاری می‌توانید انجام دهید تا در حالی که با چالش‌های روزمره زندگی با اتیسم روبرو هستید، ازدواج خود را قوی نگه دارید:
- به محض وقوع مشکلات، آشکارا صحبت کنید.
- در این دوران سخت، با خود و همسرتان مهربان باشید.
- با هم کار کنید تا هر آنچه می توانید در مورد اتیسم بیاموزید.
- به یکدیگر کمک کنید تا روی زمان حال و کارهایی که می توانید برای بهتر کردن اوضاع امروز انجام دهید، تمرکز کنید.
- در صورت امکان مسئولیت ها را در خانه به اشتراک بگذارید. کارهای خانه، مراقبت از کودک، و دیگر وظایف مربوط به خانه را با هم انجام دهید.
- در صورت نیاز کمک بگیرید. یک مشاور ازدواج می تواند به شما و همسرتان کمک کند تا احساسات خود را سر و سامان دهید و ازدواج سالمی داشته باشید.
- آنچه که برای شما دو نفر مهم است و آنچه برای شما مهم نیست را لیست کنید. نگاهی دقیق به بهترین راه ها برای ایجاد یک زندگی خوب برای خود و خانواده تان بیندازید.
- وقت خود را با هم بگذرانید. حتی اگر فقط چند ساعت در هفته باشد، برای استراحت و تفریح با هم و اوقات تنهایی در کنار هم، برنامه ریزی کنید. سعی کنید از فعالیت های اوقات فراغتی که قبل از تشخیص اتیسم در فرزندتان انجام می دادید لذت ببرید.
- برقراری ارتباط! هر چه بیشتر بتوانید در مواقع چالش برانگیز، ارتباط برقرار کنید، به عنوان یک زوج، قوی تر خواهید بود. شما و همسرتان ممکن است به تشخیص ابتلای فرزندتان به اتیسم واکنش مشابهی نشان ندهید، اما سعی کنید احساس خود را توضیح دهید و با دقت گوش دهید تا همسرتان نیز احساسات خود را با شما در میان بگذارد.
حمایت از والدین مجرد
در حالی که استرس همه والدین را تحت تاثیر قرار می دهد، والدین مجردی که فرزند مبتلا به اتیسم دارند ممکن است چالش های بیشتری را تجربه کنند. والدین مجرد اغلب با چالش های متعددی مواجه می شوند و مجبور می‌شوند چندین نقش را ایفا کنند. ممکن است لازم باشد آنها هم مسئول نیازهای کلی عاطفی و مالی خانواده خود باشند و هم از کودکی با نیازهای ویژه مراقبت کنند.
به توافقی برسید که هر دو والدین را درگیر کند.
از والدین دیگر فرزندتان شروع کنید و سعی کنید «توافقنامه‌هایی» ایجاد کنید که از همگی حمایت کند. بهترین وضعیت این است که فرزند شما به طور مکرر با والدی که حضانت او را به عهده ندارد ارتباط برقرار کند تا فرزند شما با هر دو والدین ارتباط داشته باشد. این کار، همچنین به والدین دارای حضانت، زمانی را برای استراحت یا فراغت می‌دهد.ایجاد یک شبکه پشتیبانی از دوستان و اقوام
اگر در جامعه محلی، خانواده‌ای ندارید، ممکن است بخواهید به محلی نزدیکتر به خانواده یا دوستان خود منتقل شوید، جایی که شما و فرزندتان شبکه‌ای حمایتی لازم را در اختیار داشته باشید.
برای خودتان وقت بگذارید.
اگر نمی‌توانید به خانواده یا دوستان خود وابسته باشید، محل‌های مراقبت موقت در منطقه خود پیدا کنید، تا بتوانید هر هفته حتی برای مدت کوتاهی بر روی خود تمرکز کنید.
شبکه‌های اجتماعی پشتیبانی آنلاین پیدا کنید!
بسیاری از والدین برای اجتناب از احساس انزوا به اینترنت روی می‌آورند. امروزه، سایت‌ها و شبکه‌های اجتماعی، کمک گرفتن از والدین همفکر را در وب آسان می کنند. شبکه‌های اجتماعی مانند اینستاگرام، واتساپ، تلگرام، فیس بوک، توییتر و سایت‌های اتیسم به شما امکان می‌دهند تا:- سوال خاصی بپرسید و بازخورد فوری دریافت کنید.
- مکاتبات سازمان‌های بهداشتی مورد اعتماد را بخوانید.
- بدون نیاز به مسافرت یا ترک خانه از والدین دیگر حمایت کنید.
- با والدینی در موقعیت‌های مشابه که با چالش‌های مشابهی روبرو هستند ارتباط برقرار کنید.
